Er zijn een aantal grote internationale evenementen binnen de internationale autosport waar iedere zichzelf respecterende autosportliefhebber minstens eenmaal een bezoek aan moet hebben gebracht. Denk aan Le Mans of aan de Indianapolis 500 (die komt ooit nog…).
Een derde aanwezige op dat lijstje vliegt echter bij veel mensen vaak nog een beetje onder de radar: de Nurburgring 24 Uur. Onder de Duitsers en de echte fanaten een begrip, maar bij Jan Modaal vaak nog wel een beetje onbekend.
Vreemd en wellicht een tikkeltje jammer, want afhankelijk van welk deel van dit kikkerlandje je woonachtig bent is het helemaal niet zo ver rijden. Steek ongeveer ter hoogte van Nijmegen de Duitse grens over, rijd naar beneden langs Dusseldorf en Keulen en binnen een paar uurtjes tijd doemt de imposante Nurburgring voor je op.
De Duitse baan, en dan met name de gigantische Nordschleife, kent een bepaalde reputatie. Dat is niet gek. Niki Lauda liet er in de jaren zeventig in een horrorcrash bijna het leven en vrijwel jaarlijks gaat het minstens eenmaal nog wel een keer behoorlijk mis. Soms gebeurt dat tijdens een race, soms tijdens een van de vele publieke circuitdagen die het circuit rijk is.
Daarmee komen we ook meteen bij een van de eigenaardigheden van wat Formule 1-legende Jackie Stewart ooit tot de Green Hell doopte. Vraag het aan een willekeurige topcoureur die aan de race meedoet en ze zullen vrijwel zonder enige twijfel zeggen dat de Nordschleife misschien wel het gevaarlijkste, moeilijkste en uitdagendste circuit ter wereld is. En toch mag iedereen met vier wielen, een toegangsbewijs en een iets te groot ego tijdens deze Touristenfahrten de baan op.
Je hoeft niet lang op YouTube te zoeken om talloze crash-compilaties die te vinden die illustreren dat dat lang niet altijd even goed gaat. Er bestaan complete kanalen tot de nok gevuld met beelden van mensen die hun Golfje of oude BMW vakkundig in de vangrail parkeren. Gelukkig blijft het voor velen beperkt tot wat blikschade en een gekrenkt ego, maar een enkele keer gaat het erger mis en verlaat iemand per ambulance (of erger) het circuit.
Het is met dat in het achterhoofd dat de Nurburgring 24 Uur, met name bij het lokale publiek, bijna een cultstatus heeft. Geen baan daagt de coureurs meer uit, geen race laat zich moeilijker temmen. Bovendien kent geen enkele race ter wereld zo’n uniek karakter als deze.
Je merkt dat al als je aan het begin van de week de laatste kilometers richting het circuit maakt. Omdat de Nordschleife zo gigantisch is (het gecombineerde circuit dat wordt gebruikt tijdens de race telt 25 kilometers) zie je tussen de rollende heuvels van de Eifel vaak ineens een glimp van de baan. Zonder uitzondering is naast het circuit dan ook een provisorische camping opgeworpen waar de lokale bevolking het bier en de bratwursten alvast tevoorschijn heeft getoverd.
230.000 mensen trok het evenement dit jaar, waarvan een heel groot gedeelte zich op deze campings langs de randen van de Nordschleife bevindt. Op deze campings is de race bijna niet eens meer van groot belang: er wordt gebarbecued, vuurwerk afgestoken, het pils vloeit rijkelijk en de muziek staat hard. BMW-coureur Nick Catsburg vatte het goed samen: “het voelt als een festival.”
Als het echt een festival is, dan vormen de auto’s op de baan de acts, en het programma is vol. Heel vol. Een goede editie van de 24 Uur van Le Mans trekt een deelnemersveld van vijftig a zestig auto’s. Op de Nurburgring neemt men pas genoegen met minstens het dubbele. Dat varieert van de echt snelle mannen in GT3-auto’s tot Jan met de Pet in een Golf, een BMW 3-Serie of (ja, echt) een Dacia Logan.
De race kent daardoor een bijzonder dubbel karakter. Enerzijds is het vooral een nationale aangelegenheid, maar anderzijds willen de Grote Vier (Audi, BMW, Porsche en Mercedes) deze race heel graag winnen en dus laten ze er een waar sterrenensemble aan fabriekscoureurs op los. Het gevolg is bijvoorbeeld dan ook dat er twee rijdersbriefings gehouden worden: eentje in het Duits, waar vooral de lokalen aanschuiven, en eentje in het Engels, waar de grote sterren een voor een binnendruppelen alsof ze te laat zijn voor een les Maatschappijleer op de middelbare school.
Overal waar je kijkt komt dit bijzondere karakter van het evenement terug. De meeste unieke manier waarop dit zich uitdrukt zie je terug in de pitstraat. Iemand die graag iedere zondag met een glaasje fris en wat borrelnootjes op de bank neerploft om Formule 1 te kijken kan zich hier opmaken voor een ware cultuurshock. De klinisch schone garages waar de Verstappens, Leclercs en Hamiltons van deze wereld zich daar gedurende een weekend in verschuilen zijn op de Nurburgring in een velden of wegen te bekennen.
Sterker nog: het lijken wel mierenhopen. Doordat het aantal deelnemers het aantal pitboxen gedurende dit weekend namelijk ver overstijgt worden teams gedwongen om met z’n vieren of soms wel vijven een garage te delen. De profs, die vaak meerdere auto’s meenemen, zitten dan wel bij elkaar ingedeeld, maar over het algemeen levert dit hele bijzondere combinaties op. Het mooiste voorbeeld: GT3-equipes Konrad Motorsport (Lamborghini) en Team Landgraf (Mercedes) die hun garageruimte deelden met een Dacia.
Deze Roemeense rakker passeerde eerder in dit stuk al de revue, en terecht. Er is geen betere visualisering van het unieke karakter en de ongekende aantrekkingskracht van dit evenement. Waar nog ter wereld kun je als ‘gewone man’ een half door Renault in elkaar gezette budgetknaller meenemen en daarmee deelnemen aan dezelfde race als grootheden als Kevin Estre, Augusto Farfus en Raffaele Marciello?
Simpel gezegd: nergens. Want de Nurburgring 24 staat op eenzame hoogte wat betreft karakter en spektakel. Le Mans is een icoon, zeker. Maar nergens anders ter wereld moet je twintig minuten omhoog klimmen om vervolgens een plekje aan het hek te vinden naast een stel dansende Duitsers verkleed als kerstman, terwijl op de baan een Dacia op volle snelheid om de oren wordt gereden door een Audi R8 of Porsche 911.
Ben je er nog nooit geweest? Breng daar dan zo snel mogelijk verandering in.